Σ' αυτή τη γη είμαστε όλοι μετανάστες

Φεύγουν κυνηγημένοι. Αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Ψάχνουν για γη, για ένα μέρος να τους χωρέσει, όχι για πατρίδα, θέλουν μονάχα να νιώσουν ότι ανήκουν σε μια κοινωνία. Εμείς από την πλευρά μας δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι πέραν από το να συνεχίσουμε να ζούμε με περισσότερους γείτονες οι οποίοι μάλιστα αρκούνται σε μία απλή συμβίωση και πλέον αισθάνονται την αποδοχή μας μόνο και μόνο από τη στιγμή που δεν τους απορρίπτουμε. Δε φιλοξενούμε κανέναν, δεν είναι δική μας η γη, απλά συμβιώνουμε με ανθρώπους, που πρώτα απ' όλα είναι άνθρωποι, οι οποίοι ίσα ίσα που μας προτίμησαν για γείτονες και αυτό από μόνο του θα πρέπει να μας τιμάει. Αντ' αυτού υπάρχουν πολλοί ανθρώποι οι οποίοι είτε ατομικά είτε οργανωμένα δημιουργώντας επικίνδυνες ομάδες κατηγορούν τους μετανάστες για όλα τα προβλήματά μας, παραβλέποντας τις πραγματικές αιτίες. Τρανταχτό παράδειγμα οι ακροδεξιού χαρακτήρα συγκεντρώσεις στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί όπου γινόντουσαν μαζέματα με αφορμή και προβαλλόμενο πρόβλημα τον μεγάλο αριθμό μεταναστών που ζουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Κατηγορούν τους μετανάστες ως το μείζον πρόβλημα υποβάθμισης της περιοχής χωρίς να αναρωτηθούν μήπως φταίει και η πολιτεία για την εν λόγω υποβάθμιση ή μάλλον χωρίς να θέλουν να αναρωτηθούν και να προβληματιστούν βρίσκοντας ως εύκολη λύση την εναντίωση στο ''εύκολο θύμα'' που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συνήθως οι μετανάστες. Το σκεπτικό των κατηγοριών έγγυται στην αίσθηση της ξενοφοβίας, της αυθόρμητης αυτοάμυνας και υπεράσπισης του χώρου τους και του αυθόρμητου πατριωτισμού που πηγάζουν από συντηρητικές και φασίζουσες αντιλήψεις που το μόνο που κάνουν είναι να γεννούν μίσος και τελικά να υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο της γειτονιάς τους και σαν μόνο στόχο δείχνουν να έχουν την ανάγκη να νιώσουν ισχυρότεροι απέναντι σε αυτούς που καταφεύγουν αλλού για μια καλύτερη ζωή και έχει επικρατήσει να θεωρούνται ως μία αδύναμη κοινωνική τάξη. Η κοινωνία θέλει να τους συντηρεί ως μία υποδιαίστερη κοινωνική τάξη γιατί φοβάται, φοβάται ότι δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη και ζεστή απέναντι σε όλους παρά μόνο σε όσους διαλέγει πράγμα που την καθιστά αδύναμη. Βέβαια ως εξουσιάζουσα δύναμη έχει και αυτή τους μηχανισμούς της. Ο πιο εύχρηστος μηχανισμός της φαίνεται να είναι η βία είτε αυτή εκδηλώνεται έμμεσα μέσω των καθεστωτικών media που μας στοχεύουν καθημερινά το μυαλό και το παραβιάζουν με τρόπο ύπουλο, είτε με την ωμή βία που βιώνει καθημερινά πλέον ο απλός ενδιαφερόμενος για τα δρώμενα πολίτης με σημεία αναφοράς για τις μειωνότητες τις δύο δολοφονίες απέναντι σε μετανάστες στην Πέτρου Ράλλη όπου εξέδιδαν κάρτες για την παραμονή τους στη χώρα μας αλλά κάποιοι τους το απαγόρευσαν αφαιρώντας τους και το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Στη μία περίπτωση μάλιστα τον ένα μετανάστη τον έριξαν σε ένα χαντάκι αφήνοντάς τον εκεί να ξεψυχίσει γεγονός που φανερώνει ξεκάθαρα και παραλληλίζει έμπρακτα τη στάση της κοινωνίας απέναντι στις μειωνότητες. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει και φυσικά τα συμβάντα αυτά πέρασαν στα τυφλά χωρίς κανένας καθεστωτικός φορέας να επεκταθεί στο θέμα και σε κάποιους χώρους δεν υπήρξε καν αναφορά. Πολύς κόσμος λοιπόν επαναπαύεται στη στερεοτυπική αντίληψη της κατωτερότητας μειωνοτήτων απέναντι στον πολιτισμό μας με αποτέλεσμα όπως πολλοί ισχυρίζονται την γενικότερη υποβάθμιση του επιπέδου της χώρας παραμελώντας στο σημείο αυτό ακόμα και παράγοντες όπως η έλλειψη παιδείας. Γιατί αν υπήρχε παιδεία σε ευρύτερο επίπεδο στην κοινωνία ακόμα και οι χώροι κράτησης μεταναστών όπως αποκαλούνται, θα είχαν έναν ανθρώπινο χαρακτήρα και όχι απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής με την πλήρη κιόλας άγνοια των εκάστωτε φορέων.
Έτσι οι μετανάστες βιώνουν συνεχώς την απόρριψη από την κοινωνία, νιώθουν ξένοι σε ένα μέρος που κάποιοι έχουν οικειοποιηθεί ως δικό τους χωρίς καν να κοιτούν τη βελτιωσή ή τον καθαρισμό του από την απέραντη βρώμα που το καλύπτει καθώς η μόνη καθαρότητα που τους ενδιαφέρει είναι η καθαρότητα της φυλής, πράγμα ανούσιο. Πρέπει οι όροι διαβίωσης και οι ευκαιρίες που δίνονται στους μετανάστες να εξισωθούν με αυτές των ''ντόπιων''. Αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι οι μετανάστες υποβαθμίζουν τη ζωή μας, τελικά προσπαθούν απλώς να υποβαθμίσουν τη νοημοσύνη μας.

Δύο γραμμές κάθετες μεταξύ τους

Κραυγές, πανικός και αυθόρμητος πατριωτισμός του πλήθους είναι τα πλέον αναμενόμενα αποτελέσματα έπειτα από το κάψιμο μίας ελληνικής σημαίας. Εγώ από την πλευρά μου φυσικά και δεν πιστεύω πως μια τέτοια ενέργεια μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας, ωστόσο δείχνει την αντίδραση προς όλους όσους προσηλώνονται σε ένα πανί και θέλουν να νιώσουν ότι αντιπροσωπεύονται από την πατρίδα τους και επαναπαύονται στην προστασία της, αντί να επιδιώκουν οι ίδιοι να την ανανεώσουν και να τη βελτιώσουν σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Δεν είμαι ανθέλληνας αν και στο κάτω κάτω θα μπορούσα να είμαι αν ορίζα ως Έλληνες αυτούς που είναι οι ‘’υψηλόβαθμοι’’ Έλληνες. Φυσικά βέβαια δεν είμαι σε καμία περίπτωση και φιλέλληνας, ούτε fan καμίας χώρας. Το κάψιμο μίας σημαίας πρόκειται για μία καθαρά συμβολική πράξη που στόχο έχει τον προβληματισμό της κοινής γνώμης σε ότι αφορά τις προτεραιότητες στη ζωή και όχι το τράβηγμα της προσοχής και τον αποπροσανατολισμό από υγιείς διαμαρτυρίες όπως δυστυχώς συμβαίνει και τελικά χάνεται το νόημα. Σαφώς όμως κάποια σύμβολα δημιουργούνται προκειμένου να δηλώνουν οι ομάδες ανθρώπων το πού ανήκουν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να γινόμαστε ειδωλολάτρες. Οι πράξεις δείχνουν τελικά ποιος είσαι. Η γενικότερη ωστόσο τάση του φανατισμού, του εντυπωσιασμού και της αναζήτησης ταυτότητας οδηγεί τα πλήθη στην τυφλή προσήλωση σε έντονες γραμμές και όμορφα, λαμπερά χρώματα! Τα σύμβολα χωρίς να είναι ηγέτες, μας εξουσιάζουν και προπορεύονται στις ενέργειες μας. Μας οδηγούν νοερά, τυφλά και μαζικά σε πράξεις απερίσκεπτες και κακόβουλες πολλές φορές. Η τυφλή αυτή προσήλωση σε μία σημαία μπορεί να σφίγγει τα νήματα του πανιού αλλά φθείρει το ξύλο που τη στηρίζει.
Και αν κάποιος πιστεύει ότι προσβάλλουμε τον πολιτισμό καίγοντας μια σημαία τότε υποτιμά ο ίδιος τον πολιτισμό της Ελλάδας καθώς εάν πίστευε πως είναι τόσο σπουδαίος, πώς θα ήταν δυνατόν να κλωνιστεί μέσα από έναν αναπτήρα και ένα πανί? Ένα σύμβολο αντιπροσωπεύει όλες τις προσπάθειες που έγιναν ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτισμός της Ελλάδας? Το ίδιο σύμβολο αν χαθεί, θα χαθεί κι ο πολιτισμός? Και φυσικά δε θα πρέπει να επικαλούμαστε τον πολιτισμό προκειμένου να καυχηθούμε. Αυτοί που τον χτίσανε καλώς να καυχιόντουσαν. Εμείς ας καυχηθούμε όταν τον αναπτύξουμε περισσότερο χωρίς βέβαια να υποτιμάμε άλλους πολιτισμούς. Ας σημειώσω εδώ πως πολιτισμός δεν είναι το ποδόσφαιρο και οι τρανές γιορτές του έπους του ’40 με τη μορφή παρελάσεων και λοιπών καθοδηγούμενων δήθεν πατριωτικών εκδηλώσεων. Για την ιστορία του πολιτισμού, δε θα αναφερθώ εκτενώς στο γεγονός πως είμαστε γνήσιοι απόγονοι των Ελ αφού Ελλάς είναι η πέτρα και η γη των Ελ, αλλά θα το παραβλέψω καθώς φοβάμαι τις αντιδράσεις των εχθρών Ντόιτς, των πρώην δηλαδή ηγετών της γερμανικής γης, των Φιν, των Σουίτσερ, των Νέδερ και άλλων, αν και τελικά δεν ξέρω τίνος είμαι! Αλλά δε μ’ενδιαφέρει. There’s always been a path in no man’s land. Κοιτώ απλώς να βελτιώσω την κοινωνία στην οποία έτυχε να ανήκω και αυτό θα το πετύχω με τους ανθρώπους που ζούμε στην ίδια κοινωνία.