Η αρνητική όψη της σταθερότητας

Συχνά ακούμε στη ζωή μας τον όρο σταθερότητα και σχεδόν πάντα τον συνδέουμε με μία έννοια θετική. Αναρωτιέμαι όμως αν πάντα οι συνέπειες του όρου αυτού είναι θετικές. Τις περισσότερες φορές ίσως όντως είναι. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις κατά τις οποίες η σταθερότητα φέρνει αρνητικά αποτελέσματα. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος.
Πάνω σε μία παροδική κατάσταση που παρεκλίνει από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα, στόχος σου πρέπει να είναι η προσαρμογή στη νέα κατάσταση για όσο κι αν αυτή διαρκέσει προκειμένου να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις των καιρών και να προοδεύσεις σε συνειδησιακό επίπεδο. Ο νους δεν πρέπει να βαδίζει παράλληλα με τις παροδικές συνειδήσεις αλλά οφείλει να ''τέμνεται'' με αυτές συνδιαμορφώνοντας τον νέο, υποκειμενικά πάντα, σωστό τρόπο σκέψης και αντίληψης του καιρού. Αυτό ερμηνεύεται ως σωστή ανάλυση της υπάρχουσας ''μεταβατικής'' κατάστασης ως προπομπό της επόμενης νέας μετέπειτα παγιωμένης. Στο σημείο αυτό η σταθερότητα δείχνει αδυναμία αυθορμητισμού της σκέψης και δυσκολία του μυαλού να πάει ένα βήμα μπροστά, φοβούμενο μήπως ξεφύγει από τα ήδη κεκτημένα και συνάμα κοινά αποδεκτά ως δεδομένα, έπειτα από την παροδική κατάσταση, χωρίς να παίρνει το ρίσκο της αλλαγής και της προσαρμογής. Εδώ βέβαια υπάρχει ένα στερεότυπο και ένα ''κόλλημα'' σχετικά με την αρνητικότητα του όρου ''προσαρμογή''. Η προσαρμογή δεν έχει να κάνει πάντα με σκοπιμότητα, συμβιβασμό ή κάποιου είδους ευελιξία, άλλο αν συμβαίνει και αυτό από ορισμένους που παρασύρονται απ'το κυρίαρχο ρεύμα.
Φτάνουμε λοιπόν κατά την περίοδο μίας τυχούσας παροδικής όπως προανέφερα κατάστασης στην οποία ορισμένοι τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις και ορισμένοι φοβούνται να δεχτούν νέες επιρροές με αποτέλεσμα να επιθυμούν και να επιδιώκουν με κάθε τρόπο να περάσει γρήγορα η κατάσταση αυτή στην επόμενη που θα έχει και πάλι έναν χαρακτήρα μονιμότητας, ηρεμίας των συνειδήσεων, παύσης των εξελίξεων, ελέγχου του αυθορμητισμού και της ενέργειας. Έτσι και στη ζωή αυτή όμως όπως άλλωστε και στη φυσική, υπάρχει αυτή η διατήρηση της ενέργειας. Η ενέργεια μπορεί να καταπνίγεται μέσω της άσκησης της δύναμης της σταθερότητας, ωστόσο δε χάνεται αλλά αλλάζει απλώς μορφή. Διοχετεύεται και κάθε φορά ξεσπά, αλλά σκοπός είναι να ξεσπάσει στον κατάλληλο χώρο και με το σωστό τρόπο ώστε να επέλθουν και τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Σαν συμπέρασμα λοιπόν, βλέπω πως μέσω της σταθερότητας, είμαστε βέβαιοι πως δε θα χάσουμε τόσα ώστε να πληγούμε από την μεταβατική περίοδο αλλά ούτε και θα κερδίσουμε τόσα ώστε να πετύχουμε αυτό που διαχρονικά και σταθερά εδώ και χρόνια επιδιώκουμε. Αν δεν ξεφύγουμε απ' την κανονικότητα στην οποία μας υποβάλλουν και δε ρισκάρουμε ακόμα και να χάσουμε κάποια κεκτημένα, ποτέ δε θα κάνουμε το άλμα που θα μας δώσει το δικαίωμα να αλλάξουμε αυτόν τον τόπο, πράγμα το οποίο πολλοί λένε ότι θέλουν να κάνουν αλλά απλά φοβούνται λόγω των στερεοτύπων που οι ίδιοι συντηρούν φοβούμενοι πιθανό αρνητικό χαρακτηρισμό τους.