A socialist society.. όντως??

Πριν λίγο καιρό στο σπίτι ενός καμένου φίλου μου ξεφύλλισα ένα βιβλίο με τα άπαντα του Λένιν. Σε μία σελίδα λοιπόν εντελώς τυχαία είδα τη φράση ‘’a socialist society’’. Μου κακοφάνηκε.! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η έκφραση αυτή καθώς κανονικά είναι πλεονασμός να χαρακτηρίσουμε ένα ήδη χαρακτηρισμένο από τη φύση του πράγμα. Στη συγκεκριμένη φράση μιλάμε για έναν τόπο που ονομάζεται κοινωνία αφού έχει τα συστατικά που συντελούν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό αλλά παρ’ όλα αυτά χάνουμε και τα αυτονόητα κεκτημένα αναγκασμένοι να μπούμε σε μία διαδικασία διαχωρισμού της λέξης κοινωνίας σε κοινωνίες που όντως είναι κοινωνίες και κοινωνίες που δεν είναι κοινωνίες. Εν μέρει τραγικό. Τραγικό να οραματιζόμαστε μία κοινωνία να είναι κοινωνία! Έχουμε φτάσει σε σημείο να διεκδικούμε τα πάντα πίσω. Ακόμα και αυτά που είναι δεδομένα δικά μας. Δεν ξέρουμε αν πραγματικά τα έχουμε. Πολύ γενικά λόγια βέβαια, απλά μου έκανε εντύπωση η τραγική αυτή ειρωνεία η οποία μάλιστα γίνεται αποδεκτή από τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου η οποία στην πλειοψηφία της δε θα σταμάταγε να σκεφτεί λίγο παραπάνω τον επιθετικό προσδιορισμό ‘’socialist’’. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ο αντικατοπτρισμός από τα λόγια του Λένιν, (χωρίς αυτός να θέλει στο σημείο αυτό να καυτηριάσει τίποτα) στη σημερινή κοινωνία. Τρομάζω στην ιδέα της υπεράσπισης των δεδομένων πραγμάτων όπως για παράδειγμα, δεν ξέρω αν πρέπει να πιστέψω πως ο άνθρωπος είναι όντως ανθρώπινο ων και έχει ανθρώπινα δικαιώματα. Το κακό είναι ότι τρομάζω αλλά κανείς άλλος δεν τρομάζει ή ακόμα και αυτοί που τρομάζουν όπως κι εγώ, δεν μπορούν να με καθησυχάσουν γιατί τείνουν να μας χαζέψουν και να μας αλλοιώσουν την ανθρώπινη υπόσταση και τον ορθολογισμό....

Ένας απλός συλλογισμός

Φασισμός: Η καύλα της υπεροχής απέναντι σ’ όποιον δε συμπαθούμε.
Μία θεωρία που δεν έχει βάσεις και από μένα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή απ’ τη στιγμή που ούτε καν θεωρητικά δεν μπορεί να έχει καθολική ισχύ.
Τι εννοώ? Βασίζεται στο γεγονός πως έστω εγώ ως φασίστας μπορώ να κάνω με οποιονδήποτε τρόπο ό,τι επιθυμώ κατά κάποιου που εντελώς υποκειμενικά θεωρώ κατώτερο. Στην περίπτωση όμως που έστω κάποιος άλλος φασίστας πράξει ανάλογα εναντίον μου επειδή με θεωρεί κατώτερο, εγώ τι θα πω? Καλά έκανε επειδή αυτό ορίζει η κοινή μας ‘’ιδεολογία’’? δηλαδή ο φασισμός?
Άρα η ‘’ιδεολογία’’ μας είναι μόνο ο φασισμός που ασκoύμε εμείς στους άλλους και όχι η οποιαδήποτε δράση του φασισμού. Ο καθένας μπορεί λοιπόν να ορίσει τα όρια του φασισμού μονάχα προς το συμφέρον του. Συνεπώς εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τον συλλογισμό μου (ένας φασίστας ίσως να μην τον αντιλαμβάνεται γιατί εάν είχε έστω αυτήν την υποτυπώδη αντίληψη, δε θα ήταν φασίστας) και καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο φασισμός δεν έχει βάσεις ούτε καθολική ισχύ.
Ένα ακόμα παράδειγμα: Ένας Ελληνόκαυλος, του’ ρθε και σκοτώνει έναν Αλβανό. Εδώ έχουμε φασισμό! Ένας Αλβανόκαυλος, του ‘ρθε και σκοτώνει έναν Έλληνα. Και εδώ φυσικά έχουμε φασισμό. Τώρα, ο ζωντανός Έλληνας θεωρεί τον εαυτό του σωστό και ο ζωντανός Αλβανός το ίδιο. Και οι δύο είναι φασίστες. Μεταξύ τους δε συμφωνούν όμως. Άρα απορρίπτεται η ισχύς του φασισμού!
Άλλωστε ανά τον κόσμο ο φασισμός δεν έχει κοινούς στόχους και δεν μπορεί να’ χει κοινή δράση αλλά παρ’ όλ’ αυτά έχει ανταπόκριση από κάτι λευκά φαλακρά παιδάκια που ψάχνουν την ‘’identity του γαμιά’’.