Ένας απλός συλλογισμός

Φασισμός: Η καύλα της υπεροχής απέναντι σ’ όποιον δε συμπαθούμε.
Μία θεωρία που δεν έχει βάσεις και από μένα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή απ’ τη στιγμή που ούτε καν θεωρητικά δεν μπορεί να έχει καθολική ισχύ.
Τι εννοώ? Βασίζεται στο γεγονός πως έστω εγώ ως φασίστας μπορώ να κάνω με οποιονδήποτε τρόπο ό,τι επιθυμώ κατά κάποιου που εντελώς υποκειμενικά θεωρώ κατώτερο. Στην περίπτωση όμως που έστω κάποιος άλλος φασίστας πράξει ανάλογα εναντίον μου επειδή με θεωρεί κατώτερο, εγώ τι θα πω? Καλά έκανε επειδή αυτό ορίζει η κοινή μας ‘’ιδεολογία’’? δηλαδή ο φασισμός?
Άρα η ‘’ιδεολογία’’ μας είναι μόνο ο φασισμός που ασκoύμε εμείς στους άλλους και όχι η οποιαδήποτε δράση του φασισμού. Ο καθένας μπορεί λοιπόν να ορίσει τα όρια του φασισμού μονάχα προς το συμφέρον του. Συνεπώς εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τον συλλογισμό μου (ένας φασίστας ίσως να μην τον αντιλαμβάνεται γιατί εάν είχε έστω αυτήν την υποτυπώδη αντίληψη, δε θα ήταν φασίστας) και καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο φασισμός δεν έχει βάσεις ούτε καθολική ισχύ.
Ένα ακόμα παράδειγμα: Ένας Ελληνόκαυλος, του’ ρθε και σκοτώνει έναν Αλβανό. Εδώ έχουμε φασισμό! Ένας Αλβανόκαυλος, του ‘ρθε και σκοτώνει έναν Έλληνα. Και εδώ φυσικά έχουμε φασισμό. Τώρα, ο ζωντανός Έλληνας θεωρεί τον εαυτό του σωστό και ο ζωντανός Αλβανός το ίδιο. Και οι δύο είναι φασίστες. Μεταξύ τους δε συμφωνούν όμως. Άρα απορρίπτεται η ισχύς του φασισμού!
Άλλωστε ανά τον κόσμο ο φασισμός δεν έχει κοινούς στόχους και δεν μπορεί να’ χει κοινή δράση αλλά παρ’ όλ’ αυτά έχει ανταπόκριση από κάτι λευκά φαλακρά παιδάκια που ψάχνουν την ‘’identity του γαμιά’’.