Change minds, change the world

Με την πολύ μικρή εμπειρία μου στην κοινωνία, θα επιχειρήσω να σχολιάσω τις μορφές δράσης μέσα σε αυτή. Μέσα από τα κινήματα, αυτό που παρατηρώ σαν λάθος είναι το γεγονός πως δεν αφουγκραζόμαστε τη μεγάλη μερίδα του πλήθους. Σαφώς και δε θα πορευτούμε με τις ιαχές της μάζας κάνοντας κάτι οπορτουνιστικό, σαφώς και θα προσπαθήσουμε να διαπαιδαγωγήσουμε τη μάζα αυτή, αλλά…. υπάρχει και ένα αλλά.! Βλέπουμε ότι πάντα η πορεία προς το σκοπό μας συναντά ένα αδιέξοδο καθώς δεν υπάρχει η επιθυμητή ανταπόκριση.
Για να μπω στο ψαχνό.. θα ξεκινήσω με τις πορείες. Οι πορείες είναι ένα ανοιχτό σε όλο τον κόσμο μέσο πάλης, ωστόσο όταν καθημερινά είμαστε από πορεία σε πορεία, το μέσο αυτό χάνει την ισχύ του (ως κάποιο ξεχωριστό γεγονός) κάνοντας πολλούς να διαλέγουν!! σε ποια πορεία θα συμμετέχουν. Ελάχιστες λοιπόν πορείες είναι πλέον μαζικές ενώ το μέσο αυτό έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις της μάζας ως κάτι το οποίο δεν είναι και τόσο σημαντικό καθώς επαναλαμβανόμενα σημαντικά γεγονότα αποτυπώνονται ως απλά καθημερινά φαινόμενα μίας συγκεκριμένης περιθωριοποιημένης πλέον μερίδας. Θα μου πείτε ότι μέσω της πορείας εμπλέκονται στα τεκταινόμενα αρκετά νέα άτομα. Για μένα τουλάχιστον δεν είναι αρκετά αυτά τα άτομα που απορροφάμε από τη μάζα και αναφέρομαι συνεχώς στη μάζα γιατί αυτή θα πρέπει να είναι ο άμεσος, ο επιμέρους στόχος που θέλουμε να προσεγγίσουμε προκειμένου να κοιτάξουμε τον μακροπρόθεσμο.
Έπειτα, αναφερόμενος στις καταλήψεις, στο υπέρτατο δηλαδή ως τώρα μέσο πάλης, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσω πως έχουν παγιωθεί στο μυαλό της μάζας ως κάτι το αρνητικό! Οι μόνιμες πλέον καταλήψεις σε σχολεία και σχολές φθείρονται με την κακή διαχείρισή τους και σε ότι αφορά τη συχνότητα αλλά και σε ότι αφορά το περιεχόμενο. Όταν λοιπόν ακόμα και το υπέρτατο μέσο έχει χάσει τη δύναμή του, τότε υπάρχουν δύο μόνο λύσεις. Είτε προσπαθούμε να το αλλάξουμε, να το βελτιώσουμε και να το προμοτάρουμε σε ανανεωμένη έκδοση προς τον έξω κόσμο, είτε εφευρίσκουμε μία νέα μορφή δράσης.
Μία λοιπόν μορφή δράσης θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να είναι οι ακτιβισμοί. Το μέλλον πρέπει να επικαλυφθεί από τους ακτιβισμούς οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν αφήσει θετική χροιά στα μάτια της μάζας. Ο ακτιβισμός χωράει μεγάλη φαντασία, πλουραλισμό στον κόσμο που απευθύνεται, αφήνει ίχνη και μπορεί να έχει και ποικιλία στη χρονική διάρκειά του. Αυτή τη στιγμή δε θα προσδιορίσω συγκεκριμένους ακτιβισμούς εκτός αν θελήσει κάποιος μέσω σχολίων.
Απλώς ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή μου ως προς τη μιζέρια μας και ως προς τις παρωπίδες που έχουμε μένοντας κολλημένοι στα ίδια και στα ίδια. Η κοινωνία αλλάζει. Εμείς σαν περισσότερο νοήμονες αφού αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα της κοινωνίας, γιατί φοβόμαστε να αλλάξουμε; Ας αφήσουμε τις δοκιμασμένες μορφές πάλης γιατί πλέον έχουν αποτυπώσει το πρόσημό τους στις συνειδήσεις της μάζας σε ότι αφορά το αποτέλεσμα που δίνουν επιχειρώντας να διαπαιδαγωγήσουν τον έξω από μας κόσμο. (Φυσικά και οι πορείες και οι καταλήψεις χρειάζονται απλά αναφέρομαι καθαρά στους τρόπους με τους οποίους θα προσεγγίσουμε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού γιατί χωρίς αυτό δεν μπορούμε να εστιάσουμε στα μεγάλα προβλήματα. Κι όποιος θέλει ας με πει οπορτουνιστή. Απλά υπάρχει μία λεπτή γραμμή στο σημείο αυτό. Ο παράγοντας ‘’ακούω και τον κόσμο’’ δεν είναι οπορτουνιστικός καθώς ως οπορτουνιστικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το επιμέρους ζήτημα παρά μόνο ο τελικός σκοπός.)