Κάποιες χύμα συμπιεσμένες σκέψεις περί θρησκείας

Θαύμα του Θεού = η παραβίαση των δικών του κατά τ’ άλλα μεγαλειωδών και αμετάβλητων νόμων της φύσης
Σήμερα δεν υπάρχει πίστη. Ακόμα και οι ίδιοι οι χριστιανοί δεν είναι πιστοί, απλώς πιστεύουν στην πίστη. Γιατί το πρωταρχικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε για να ευχαριστήσουμε τον Θεό είναι να πιστεύουμε σε αυτόν; Δε θα ήταν προτιμότερο να είμαστε γενναιόδωροι, ταπεινοί, καλοσυνάτοι και ειλικρινείς άνθρωποι; Αυτός ο γενναίος σκεπτικισμός τρομάζει τους θρησκευόμενους. Πιστεύουν στην πίστη σαν πίστη γι’ αυτό και οι συνέπειες της θρησκευτικής πίστης και πρακτικής είναι δεινές, με αμέτρητες φρικτές ενέργειες δολοφονιών, βασανισμών και πολέμων στο όνομα αυτής.
Όχι παντελόνια, εδώ επικρατεί η ταπεινοφροσύνη του ντεκολτέ
Τα παλαιότερα χρόνια υπήρχε η επιβολή της πίστης ‘’διά του ξίφους’’. Στις μέρες μας δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά καθώς από τα αρχαία βιβλία μέχρι το σχολείο με την προσευχή και την εκκλησία κάθε Κυριακή ενσταλαζόταν στο νου των παιδιών η θρησκεία ως η ιερή αλήθεια. Όποιος έχει ενδοιασμούς φαντάζει εκκεντρικός και περιθωριοποιείται από τη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και ειδικά από την οικογένειά του. Αλλά όπως είπε και ο Βενιαμίν Φρανκλίνος <<Οι φάροι είναι πιο χρήσιμοι από τις εκκλησίες>>. Άλλωστε δε δέχομαι κάποιον να μου λέει πως πιστεύει πραγματικά σε μία συγκεκριμένη θρησκεία όπως ο χριστιανισμός αφού ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία του τόπου που έτυχε να ανατραφεί. Η κατήχηση του παιδιού από τους γονείς είναι η αιτία της πίστης στη συγκεκριμένη θρησκεία. Οποιοσδήποτε χριστιανός ξέρει ότι αν είχε γεννηθεί στην Ινδία σίγουρα δε θα ήταν χριστιανός!!!
Αγέρωχα αδιάφορος απέναντι στις ανθρώπινες υποθέσεις
Μην ξεχάσω στο σημείο αυτό να αναφερθώ στον αγώνα στίβου που παρακολούθησα πρόσφατα, πριν την εκκίνηση του οποίου οι αθλητές (χριστιανοί, μωαμεθανοί και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο..) προσεύχονταν αδιάκοπα. Όποιος ήρθε πρώτος ήρθε επειδή τον διάλεξε ανάμεσα στους άλλους ο Θεός του. Ο δεύτερος δεν έχει σωστό Θεό γι’ αυτό και δεν κέρδισε, ενώ ο τρίτος έχει ίδιο Θεό με τον πρώτο αλλά ήρθε τρίτος επειδή το έκανε ο Θεός του για να δοκιμάσει την πίστη του.!! Ένας άλλος αθλητής τρέχει δέκα αγώνες τη χρονιά, προσεύχεται πριν από κάθε φορά και μία απ ‘αυτές κατακτά την πρώτη θέση. Ε, φαίνεται ξεκάθαρα πως ήταν αποτέλεσμα της πίστης του που αφού τον καταξίωσε και έκανε το χρέος της, μετά τον παράτησε για να βοηθήσει και κανέναν άλλον.
Για να κλείσουμε κάπου εδώ και να μπλέξουμε και λίγο Δαρβίνο, ο άνθρωπος απέκτησε και ελαττώματα λόγω της εξέλιξης όπως η κοίλη, οι πόνοι στη μέση κλπ. αφού πρώτα περπατάγαμε στα τέσσερα έχοντας διαφορετική μορφή και δε συνηθίζει αμέσως το σώμα. Μάλλον δε σχεδιαστήκαμε έτοιμοι….

Change minds, change the world

Με την πολύ μικρή εμπειρία μου στην κοινωνία, θα επιχειρήσω να σχολιάσω τις μορφές δράσης μέσα σε αυτή. Μέσα από τα κινήματα, αυτό που παρατηρώ σαν λάθος είναι το γεγονός πως δεν αφουγκραζόμαστε τη μεγάλη μερίδα του πλήθους. Σαφώς και δε θα πορευτούμε με τις ιαχές της μάζας κάνοντας κάτι οπορτουνιστικό, σαφώς και θα προσπαθήσουμε να διαπαιδαγωγήσουμε τη μάζα αυτή, αλλά…. υπάρχει και ένα αλλά.! Βλέπουμε ότι πάντα η πορεία προς το σκοπό μας συναντά ένα αδιέξοδο καθώς δεν υπάρχει η επιθυμητή ανταπόκριση.
Για να μπω στο ψαχνό.. θα ξεκινήσω με τις πορείες. Οι πορείες είναι ένα ανοιχτό σε όλο τον κόσμο μέσο πάλης, ωστόσο όταν καθημερινά είμαστε από πορεία σε πορεία, το μέσο αυτό χάνει την ισχύ του (ως κάποιο ξεχωριστό γεγονός) κάνοντας πολλούς να διαλέγουν!! σε ποια πορεία θα συμμετέχουν. Ελάχιστες λοιπόν πορείες είναι πλέον μαζικές ενώ το μέσο αυτό έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις της μάζας ως κάτι το οποίο δεν είναι και τόσο σημαντικό καθώς επαναλαμβανόμενα σημαντικά γεγονότα αποτυπώνονται ως απλά καθημερινά φαινόμενα μίας συγκεκριμένης περιθωριοποιημένης πλέον μερίδας. Θα μου πείτε ότι μέσω της πορείας εμπλέκονται στα τεκταινόμενα αρκετά νέα άτομα. Για μένα τουλάχιστον δεν είναι αρκετά αυτά τα άτομα που απορροφάμε από τη μάζα και αναφέρομαι συνεχώς στη μάζα γιατί αυτή θα πρέπει να είναι ο άμεσος, ο επιμέρους στόχος που θέλουμε να προσεγγίσουμε προκειμένου να κοιτάξουμε τον μακροπρόθεσμο.
Έπειτα, αναφερόμενος στις καταλήψεις, στο υπέρτατο δηλαδή ως τώρα μέσο πάλης, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσω πως έχουν παγιωθεί στο μυαλό της μάζας ως κάτι το αρνητικό! Οι μόνιμες πλέον καταλήψεις σε σχολεία και σχολές φθείρονται με την κακή διαχείρισή τους και σε ότι αφορά τη συχνότητα αλλά και σε ότι αφορά το περιεχόμενο. Όταν λοιπόν ακόμα και το υπέρτατο μέσο έχει χάσει τη δύναμή του, τότε υπάρχουν δύο μόνο λύσεις. Είτε προσπαθούμε να το αλλάξουμε, να το βελτιώσουμε και να το προμοτάρουμε σε ανανεωμένη έκδοση προς τον έξω κόσμο, είτε εφευρίσκουμε μία νέα μορφή δράσης.
Μία λοιπόν μορφή δράσης θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να είναι οι ακτιβισμοί. Το μέλλον πρέπει να επικαλυφθεί από τους ακτιβισμούς οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν αφήσει θετική χροιά στα μάτια της μάζας. Ο ακτιβισμός χωράει μεγάλη φαντασία, πλουραλισμό στον κόσμο που απευθύνεται, αφήνει ίχνη και μπορεί να έχει και ποικιλία στη χρονική διάρκειά του. Αυτή τη στιγμή δε θα προσδιορίσω συγκεκριμένους ακτιβισμούς εκτός αν θελήσει κάποιος μέσω σχολίων.
Απλώς ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή μου ως προς τη μιζέρια μας και ως προς τις παρωπίδες που έχουμε μένοντας κολλημένοι στα ίδια και στα ίδια. Η κοινωνία αλλάζει. Εμείς σαν περισσότερο νοήμονες αφού αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα της κοινωνίας, γιατί φοβόμαστε να αλλάξουμε; Ας αφήσουμε τις δοκιμασμένες μορφές πάλης γιατί πλέον έχουν αποτυπώσει το πρόσημό τους στις συνειδήσεις της μάζας σε ότι αφορά το αποτέλεσμα που δίνουν επιχειρώντας να διαπαιδαγωγήσουν τον έξω από μας κόσμο. (Φυσικά και οι πορείες και οι καταλήψεις χρειάζονται απλά αναφέρομαι καθαρά στους τρόπους με τους οποίους θα προσεγγίσουμε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού γιατί χωρίς αυτό δεν μπορούμε να εστιάσουμε στα μεγάλα προβλήματα. Κι όποιος θέλει ας με πει οπορτουνιστή. Απλά υπάρχει μία λεπτή γραμμή στο σημείο αυτό. Ο παράγοντας ‘’ακούω και τον κόσμο’’ δεν είναι οπορτουνιστικός καθώς ως οπορτουνιστικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το επιμέρους ζήτημα παρά μόνο ο τελικός σκοπός.)

Αχ θάλασσά μου σκοτεινή

Λέμε τρελούς και γελάμε με τους Κινέζους που βουτάνε στις θάλασσες και τα ποτάμια όταν έχει έκλειψη ηλίου και περιμένουν να βγουν οι δράκοι. Αυτοί με τη σειρά τους γιατί να μη γελάνε με τα λεγόμενα θαύματα της θρησκείας μας για παράδειγμα?
Ένα θαύμα που λένε μπας και μας πείσουν είναι αυτό με τον Χριστό που περπάτησε πάνω στη νεκρά θάλασσα. Αχ, άμα ζούσα τότε, θα ήμουν κι εγώ Θεός. Θαύμα θα ήταν αν περπάταγε σε πισίνα.!! Στην πισίνα γίνεται αισθητή η διαφορά αφού δεν υπάρχει αλάτι κι είναι πολύ πιο δύσκολο να επιπλεύσεις σε σχέση με τη θάλασσα και πόσο μάλλον με τη νεκρά θάλασσα η οποία είναι γνωστή για τη μεγάλη περιεκτικότητα αλατιού και είναι τόσο συμπυκνωμένη που ίσως ο Χριστός μας τελικά να ήταν πιο παχουλός απ’ ότι εμφανίζεται στις ταινίες έτσι όμορφος, αλλά παρ’ όλα αυτά όντως να περπάτησε στη νεκρά θάλασσα.
Εξετάζοντας το θέμα από άλλη οπτική γωνία, αν κάποιος μου πει έστω ότι ο Χριστός περπάτησε και σε φυσιολογική θάλασσα, τότε έχω κάθε δικαίωμα να τον πιστέψω ή να τον αποκαλέσω τρελό χωρίς κάποιος να μου το αποδείξει με τεκμήρια ότι δεν έχω δίκιο. Έπειτα αν κάποιος επικαλεστεί ότι το γεγονός το είδαν ας πούμε και 3.000 άτομα, πάλι μπορώ να τους πω τρελούς καθώς αν για παράδειγμα σε μία παρέα 10 ατόμων ο ένας μόνο λέει πως είδε κάτι και είναι τόσο ακραίο γεγονός ώστε οι υπόλοιποι 9 να τον θεωρούν τρελό και περαιτέρω με την ίδια αναλογία (αν και τέτοια πράγματα βέβαια δεν αποδεικνύονται με την αναλογία) οι 3.000 είναι τρελοί μπροστά σε 27 άλλους χιλιάδες, πόσο μάλλον καταρρίπτεται μία λογική όταν δεν ανταποκρίνεται από το 95% και βάλε.. του συνολικού πληθυσμού της γης που δεν είναι χριστιανοί και που αντιστοιχεί περίπου σε 5,5 δις ανθρώπων.!
Και αφού πιάσαμε τις θάλασσες, ένας άλλος ήρωάς μας στο σίριαλ, ο Μωυσής, θα μπορούσε να διδάσκεται από το δημοτικό κιόλας σχολείο σε βιβλία φυσικής.! Το φεγγάρι περιστρέφεται και το φαινόμενο αυτό επηρεάζει ολόκληρη την υδρόγειο δημιουργώντας στη θάλασσα τη λεγόμενη άμπωτη και τη λεγόμενη πλημμύρα. Όσο πιο στενή μάλιστα είναι η θαλάσσια επιφάνεια, τόσο πιο έντονο παρατηρείται το φαινόμενο. Ως εξαιρετικός φυσικός λοιπόν ο Μωυσής, εκμεταλλεύτηκε την άμπωτη θάλασσα, τη διέσχισε κι έπειτα η θάλασσα έγινε πλημμύρα κι έπνιξε τους αμόρφωτους αντίπαλους στρατιώτες.
Οι ιερείς κι οι στρατηγοί έχουν σκοτώσει τον περισσότερο κόσμο καθώς έχουν τις μεγαλύτερες στρατιές οι οποίες τους ακολουθούν πιστά. Κι ο Μωυσής όπως κάθε ‘’καλός προπονητής’’ ντοπάρει τους αθλητές του αλλά αυτός είναι νόμιμος διότι η ψυχολογική ντόπα δεν ανιχνεύεται. Η θρησκεία λοιπόν ως η παλαιότερη λίγκα έχει και τους πιο πολλούς οπαδούς και συγκεκριμένα ο χριστιανισμός ως ιστορικός αθλητικός όμιλος έχει πολλούς ένθερμους υποστηρικτές οι οποίοι σε αντιστοιχία με τους σημερινούς οπαδούς των γηπέδων, δε βλέπουν τίποτα με λογική, αντικειμενικότητα και καθαρό μυαλό παρά θολώνονται μονάχα από την έχθρα τους με την αντίπαλη ομάδα και είναι ικανοί να θυσιαστούν για το πιστεύω τους.
(Η λίγκα που προανέφερα θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον του blog)

Ένα τσιγάρο δρόμος..

Όταν αγωνίζεσαι και οι αγώνες σου δεν αποδίδουν τους ανάλογους καρπούς τότε καταφεύγεις σε ένα τσιγάρο το οποίο αντιπροσωπεύει την κατάστασή σου εκείνη τη στιγμή και το πώς νιώθεις και κάπως έτσι επιχειρείς να ηρεμήσεις ‘’απολαμβάνοντας’’ την άδικη ζωή.
Ένα τσιγάρο αντικατοπτρίζει τη ζωή σου σε μικρογραφία. Καταρχήν το μέγεθος του τσιγάρου είναι κι ο χρόνος ζωής σου μέσα στον μικρόκοσμο που δημιούργησες μέσα σε λίγα λεπτά. Το είδος του καπνού είναι η ποιότητα της μικρής αυτής ζωής σου..!!
Η καύτρα είναι η ίδια η ζωή που σιγά σιγά περνά χωρίς πολλές φορές καν να το καταλαβαίνεις. Το φίλτρο που σφραγίζει τις στιγμές είναι το μέσο για να πάρεις τις στιγμές που θα επιλέξεις, φιλτράροντας τις κακιές και κρατώντας τις πιο αγαπημένες. Όσο πιο ανοιχτό το φίλτρο.. τόσο πιο καλή απορρόφηση των καλώ στιγμών. Αυτές που μένουν και δεν τις θες τις ‘’τινάζεις’’ από τη ζωή σου τόσο εύκολα μέσα στον υπόλοιπο κόσμο σου, το τασάκι, ελπίζοντας οι επόμενες να είναι καλύτερες και πιο αισιόδοξες. Η κάθε τζούρα που παίρνεις όσο πιο μεγάλη είναι τόσο μεγαλύτερη είναι και η απόλαυση της άδικης ζωής αν και αρκετές φορές απορροφάς και δύσκολες στιγμές βαθιά μέσα σου που δε βγαίνουν και μένουν εκεί για πάντα. Βέβαια όσο πιο μεγάλες είναι οι τζούρες τόσο πιο γρήγορος είναι ο θάνατος πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει αναλογία μεταξύ ποιότητας και χρόνου ζωής. Φτάνουμε λοιπόν και στον ‘’θάνατο’’. Εδώ πρέπει να σβήσουμε το τσιγάρο, να σβήσουμε καλές και κακές στιγμές που ίσως θα ερχόντουσαν καθώς δεν αντέχουμε άλλο τη ζωή και την εγκαταλείπουμε ‘’πρόωρα’’ περνώντας στην αληθινή τη δύσκολη και πολύπλοκη όπως την κάνουν, ζωή..
γι’ αυτό λοιπόν, Live fast, die young

A socialist society.. όντως??

Πριν λίγο καιρό στο σπίτι ενός καμένου φίλου μου ξεφύλλισα ένα βιβλίο με τα άπαντα του Λένιν. Σε μία σελίδα λοιπόν εντελώς τυχαία είδα τη φράση ‘’a socialist society’’. Μου κακοφάνηκε.! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η έκφραση αυτή καθώς κανονικά είναι πλεονασμός να χαρακτηρίσουμε ένα ήδη χαρακτηρισμένο από τη φύση του πράγμα. Στη συγκεκριμένη φράση μιλάμε για έναν τόπο που ονομάζεται κοινωνία αφού έχει τα συστατικά που συντελούν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό αλλά παρ’ όλα αυτά χάνουμε και τα αυτονόητα κεκτημένα αναγκασμένοι να μπούμε σε μία διαδικασία διαχωρισμού της λέξης κοινωνίας σε κοινωνίες που όντως είναι κοινωνίες και κοινωνίες που δεν είναι κοινωνίες. Εν μέρει τραγικό. Τραγικό να οραματιζόμαστε μία κοινωνία να είναι κοινωνία! Έχουμε φτάσει σε σημείο να διεκδικούμε τα πάντα πίσω. Ακόμα και αυτά που είναι δεδομένα δικά μας. Δεν ξέρουμε αν πραγματικά τα έχουμε. Πολύ γενικά λόγια βέβαια, απλά μου έκανε εντύπωση η τραγική αυτή ειρωνεία η οποία μάλιστα γίνεται αποδεκτή από τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου η οποία στην πλειοψηφία της δε θα σταμάταγε να σκεφτεί λίγο παραπάνω τον επιθετικό προσδιορισμό ‘’socialist’’. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ο αντικατοπτρισμός από τα λόγια του Λένιν, (χωρίς αυτός να θέλει στο σημείο αυτό να καυτηριάσει τίποτα) στη σημερινή κοινωνία. Τρομάζω στην ιδέα της υπεράσπισης των δεδομένων πραγμάτων όπως για παράδειγμα, δεν ξέρω αν πρέπει να πιστέψω πως ο άνθρωπος είναι όντως ανθρώπινο ων και έχει ανθρώπινα δικαιώματα. Το κακό είναι ότι τρομάζω αλλά κανείς άλλος δεν τρομάζει ή ακόμα και αυτοί που τρομάζουν όπως κι εγώ, δεν μπορούν να με καθησυχάσουν γιατί τείνουν να μας χαζέψουν και να μας αλλοιώσουν την ανθρώπινη υπόσταση και τον ορθολογισμό....

Ένας απλός συλλογισμός

Φασισμός: Η καύλα της υπεροχής απέναντι σ’ όποιον δε συμπαθούμε.
Μία θεωρία που δεν έχει βάσεις και από μένα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή απ’ τη στιγμή που ούτε καν θεωρητικά δεν μπορεί να έχει καθολική ισχύ.
Τι εννοώ? Βασίζεται στο γεγονός πως έστω εγώ ως φασίστας μπορώ να κάνω με οποιονδήποτε τρόπο ό,τι επιθυμώ κατά κάποιου που εντελώς υποκειμενικά θεωρώ κατώτερο. Στην περίπτωση όμως που έστω κάποιος άλλος φασίστας πράξει ανάλογα εναντίον μου επειδή με θεωρεί κατώτερο, εγώ τι θα πω? Καλά έκανε επειδή αυτό ορίζει η κοινή μας ‘’ιδεολογία’’? δηλαδή ο φασισμός?
Άρα η ‘’ιδεολογία’’ μας είναι μόνο ο φασισμός που ασκoύμε εμείς στους άλλους και όχι η οποιαδήποτε δράση του φασισμού. Ο καθένας μπορεί λοιπόν να ορίσει τα όρια του φασισμού μονάχα προς το συμφέρον του. Συνεπώς εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τον συλλογισμό μου (ένας φασίστας ίσως να μην τον αντιλαμβάνεται γιατί εάν είχε έστω αυτήν την υποτυπώδη αντίληψη, δε θα ήταν φασίστας) και καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο φασισμός δεν έχει βάσεις ούτε καθολική ισχύ.
Ένα ακόμα παράδειγμα: Ένας Ελληνόκαυλος, του’ ρθε και σκοτώνει έναν Αλβανό. Εδώ έχουμε φασισμό! Ένας Αλβανόκαυλος, του ‘ρθε και σκοτώνει έναν Έλληνα. Και εδώ φυσικά έχουμε φασισμό. Τώρα, ο ζωντανός Έλληνας θεωρεί τον εαυτό του σωστό και ο ζωντανός Αλβανός το ίδιο. Και οι δύο είναι φασίστες. Μεταξύ τους δε συμφωνούν όμως. Άρα απορρίπτεται η ισχύς του φασισμού!
Άλλωστε ανά τον κόσμο ο φασισμός δεν έχει κοινούς στόχους και δεν μπορεί να’ χει κοινή δράση αλλά παρ’ όλ’ αυτά έχει ανταπόκριση από κάτι λευκά φαλακρά παιδάκια που ψάχνουν την ‘’identity του γαμιά’’.

Η αρνητική όψη της σταθερότητας

Συχνά ακούμε στη ζωή μας τον όρο σταθερότητα και σχεδόν πάντα τον συνδέουμε με μία έννοια θετική. Αναρωτιέμαι όμως αν πάντα οι συνέπειες του όρου αυτού είναι θετικές. Τις περισσότερες φορές ίσως όντως είναι. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις κατά τις οποίες η σταθερότητα φέρνει αρνητικά αποτελέσματα. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος.
Πάνω σε μία παροδική κατάσταση που παρεκλίνει από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα, στόχος σου πρέπει να είναι η προσαρμογή στη νέα κατάσταση για όσο κι αν αυτή διαρκέσει προκειμένου να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις των καιρών και να προοδεύσεις σε συνειδησιακό επίπεδο. Ο νους δεν πρέπει να βαδίζει παράλληλα με τις παροδικές συνειδήσεις αλλά οφείλει να ''τέμνεται'' με αυτές συνδιαμορφώνοντας τον νέο, υποκειμενικά πάντα, σωστό τρόπο σκέψης και αντίληψης του καιρού. Αυτό ερμηνεύεται ως σωστή ανάλυση της υπάρχουσας ''μεταβατικής'' κατάστασης ως προπομπό της επόμενης νέας μετέπειτα παγιωμένης. Στο σημείο αυτό η σταθερότητα δείχνει αδυναμία αυθορμητισμού της σκέψης και δυσκολία του μυαλού να πάει ένα βήμα μπροστά, φοβούμενο μήπως ξεφύγει από τα ήδη κεκτημένα και συνάμα κοινά αποδεκτά ως δεδομένα, έπειτα από την παροδική κατάσταση, χωρίς να παίρνει το ρίσκο της αλλαγής και της προσαρμογής. Εδώ βέβαια υπάρχει ένα στερεότυπο και ένα ''κόλλημα'' σχετικά με την αρνητικότητα του όρου ''προσαρμογή''. Η προσαρμογή δεν έχει να κάνει πάντα με σκοπιμότητα, συμβιβασμό ή κάποιου είδους ευελιξία, άλλο αν συμβαίνει και αυτό από ορισμένους που παρασύρονται απ'το κυρίαρχο ρεύμα.
Φτάνουμε λοιπόν κατά την περίοδο μίας τυχούσας παροδικής όπως προανέφερα κατάστασης στην οποία ορισμένοι τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις και ορισμένοι φοβούνται να δεχτούν νέες επιρροές με αποτέλεσμα να επιθυμούν και να επιδιώκουν με κάθε τρόπο να περάσει γρήγορα η κατάσταση αυτή στην επόμενη που θα έχει και πάλι έναν χαρακτήρα μονιμότητας, ηρεμίας των συνειδήσεων, παύσης των εξελίξεων, ελέγχου του αυθορμητισμού και της ενέργειας. Έτσι και στη ζωή αυτή όμως όπως άλλωστε και στη φυσική, υπάρχει αυτή η διατήρηση της ενέργειας. Η ενέργεια μπορεί να καταπνίγεται μέσω της άσκησης της δύναμης της σταθερότητας, ωστόσο δε χάνεται αλλά αλλάζει απλώς μορφή. Διοχετεύεται και κάθε φορά ξεσπά, αλλά σκοπός είναι να ξεσπάσει στον κατάλληλο χώρο και με το σωστό τρόπο ώστε να επέλθουν και τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Σαν συμπέρασμα λοιπόν, βλέπω πως μέσω της σταθερότητας, είμαστε βέβαιοι πως δε θα χάσουμε τόσα ώστε να πληγούμε από την μεταβατική περίοδο αλλά ούτε και θα κερδίσουμε τόσα ώστε να πετύχουμε αυτό που διαχρονικά και σταθερά εδώ και χρόνια επιδιώκουμε. Αν δεν ξεφύγουμε απ' την κανονικότητα στην οποία μας υποβάλλουν και δε ρισκάρουμε ακόμα και να χάσουμε κάποια κεκτημένα, ποτέ δε θα κάνουμε το άλμα που θα μας δώσει το δικαίωμα να αλλάξουμε αυτόν τον τόπο, πράγμα το οποίο πολλοί λένε ότι θέλουν να κάνουν αλλά απλά φοβούνται λόγω των στερεοτύπων που οι ίδιοι συντηρούν φοβούμενοι πιθανό αρνητικό χαρακτηρισμό τους.

Σ' αυτή τη γη είμαστε όλοι μετανάστες

Φεύγουν κυνηγημένοι. Αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Ψάχνουν για γη, για ένα μέρος να τους χωρέσει, όχι για πατρίδα, θέλουν μονάχα να νιώσουν ότι ανήκουν σε μια κοινωνία. Εμείς από την πλευρά μας δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι πέραν από το να συνεχίσουμε να ζούμε με περισσότερους γείτονες οι οποίοι μάλιστα αρκούνται σε μία απλή συμβίωση και πλέον αισθάνονται την αποδοχή μας μόνο και μόνο από τη στιγμή που δεν τους απορρίπτουμε. Δε φιλοξενούμε κανέναν, δεν είναι δική μας η γη, απλά συμβιώνουμε με ανθρώπους, που πρώτα απ' όλα είναι άνθρωποι, οι οποίοι ίσα ίσα που μας προτίμησαν για γείτονες και αυτό από μόνο του θα πρέπει να μας τιμάει. Αντ' αυτού υπάρχουν πολλοί ανθρώποι οι οποίοι είτε ατομικά είτε οργανωμένα δημιουργώντας επικίνδυνες ομάδες κατηγορούν τους μετανάστες για όλα τα προβλήματά μας, παραβλέποντας τις πραγματικές αιτίες. Τρανταχτό παράδειγμα οι ακροδεξιού χαρακτήρα συγκεντρώσεις στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί όπου γινόντουσαν μαζέματα με αφορμή και προβαλλόμενο πρόβλημα τον μεγάλο αριθμό μεταναστών που ζουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Κατηγορούν τους μετανάστες ως το μείζον πρόβλημα υποβάθμισης της περιοχής χωρίς να αναρωτηθούν μήπως φταίει και η πολιτεία για την εν λόγω υποβάθμιση ή μάλλον χωρίς να θέλουν να αναρωτηθούν και να προβληματιστούν βρίσκοντας ως εύκολη λύση την εναντίωση στο ''εύκολο θύμα'' που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συνήθως οι μετανάστες. Το σκεπτικό των κατηγοριών έγγυται στην αίσθηση της ξενοφοβίας, της αυθόρμητης αυτοάμυνας και υπεράσπισης του χώρου τους και του αυθόρμητου πατριωτισμού που πηγάζουν από συντηρητικές και φασίζουσες αντιλήψεις που το μόνο που κάνουν είναι να γεννούν μίσος και τελικά να υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο της γειτονιάς τους και σαν μόνο στόχο δείχνουν να έχουν την ανάγκη να νιώσουν ισχυρότεροι απέναντι σε αυτούς που καταφεύγουν αλλού για μια καλύτερη ζωή και έχει επικρατήσει να θεωρούνται ως μία αδύναμη κοινωνική τάξη. Η κοινωνία θέλει να τους συντηρεί ως μία υποδιαίστερη κοινωνική τάξη γιατί φοβάται, φοβάται ότι δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη και ζεστή απέναντι σε όλους παρά μόνο σε όσους διαλέγει πράγμα που την καθιστά αδύναμη. Βέβαια ως εξουσιάζουσα δύναμη έχει και αυτή τους μηχανισμούς της. Ο πιο εύχρηστος μηχανισμός της φαίνεται να είναι η βία είτε αυτή εκδηλώνεται έμμεσα μέσω των καθεστωτικών media που μας στοχεύουν καθημερινά το μυαλό και το παραβιάζουν με τρόπο ύπουλο, είτε με την ωμή βία που βιώνει καθημερινά πλέον ο απλός ενδιαφερόμενος για τα δρώμενα πολίτης με σημεία αναφοράς για τις μειωνότητες τις δύο δολοφονίες απέναντι σε μετανάστες στην Πέτρου Ράλλη όπου εξέδιδαν κάρτες για την παραμονή τους στη χώρα μας αλλά κάποιοι τους το απαγόρευσαν αφαιρώντας τους και το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Στη μία περίπτωση μάλιστα τον ένα μετανάστη τον έριξαν σε ένα χαντάκι αφήνοντάς τον εκεί να ξεψυχίσει γεγονός που φανερώνει ξεκάθαρα και παραλληλίζει έμπρακτα τη στάση της κοινωνίας απέναντι στις μειωνότητες. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει και φυσικά τα συμβάντα αυτά πέρασαν στα τυφλά χωρίς κανένας καθεστωτικός φορέας να επεκταθεί στο θέμα και σε κάποιους χώρους δεν υπήρξε καν αναφορά. Πολύς κόσμος λοιπόν επαναπαύεται στη στερεοτυπική αντίληψη της κατωτερότητας μειωνοτήτων απέναντι στον πολιτισμό μας με αποτέλεσμα όπως πολλοί ισχυρίζονται την γενικότερη υποβάθμιση του επιπέδου της χώρας παραμελώντας στο σημείο αυτό ακόμα και παράγοντες όπως η έλλειψη παιδείας. Γιατί αν υπήρχε παιδεία σε ευρύτερο επίπεδο στην κοινωνία ακόμα και οι χώροι κράτησης μεταναστών όπως αποκαλούνται, θα είχαν έναν ανθρώπινο χαρακτήρα και όχι απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής με την πλήρη κιόλας άγνοια των εκάστωτε φορέων.
Έτσι οι μετανάστες βιώνουν συνεχώς την απόρριψη από την κοινωνία, νιώθουν ξένοι σε ένα μέρος που κάποιοι έχουν οικειοποιηθεί ως δικό τους χωρίς καν να κοιτούν τη βελτιωσή ή τον καθαρισμό του από την απέραντη βρώμα που το καλύπτει καθώς η μόνη καθαρότητα που τους ενδιαφέρει είναι η καθαρότητα της φυλής, πράγμα ανούσιο. Πρέπει οι όροι διαβίωσης και οι ευκαιρίες που δίνονται στους μετανάστες να εξισωθούν με αυτές των ''ντόπιων''. Αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι οι μετανάστες υποβαθμίζουν τη ζωή μας, τελικά προσπαθούν απλώς να υποβαθμίσουν τη νοημοσύνη μας.

Δύο γραμμές κάθετες μεταξύ τους

Κραυγές, πανικός και αυθόρμητος πατριωτισμός του πλήθους είναι τα πλέον αναμενόμενα αποτελέσματα έπειτα από το κάψιμο μίας ελληνικής σημαίας. Εγώ από την πλευρά μου φυσικά και δεν πιστεύω πως μια τέτοια ενέργεια μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας, ωστόσο δείχνει την αντίδραση προς όλους όσους προσηλώνονται σε ένα πανί και θέλουν να νιώσουν ότι αντιπροσωπεύονται από την πατρίδα τους και επαναπαύονται στην προστασία της, αντί να επιδιώκουν οι ίδιοι να την ανανεώσουν και να τη βελτιώσουν σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Δεν είμαι ανθέλληνας αν και στο κάτω κάτω θα μπορούσα να είμαι αν ορίζα ως Έλληνες αυτούς που είναι οι ‘’υψηλόβαθμοι’’ Έλληνες. Φυσικά βέβαια δεν είμαι σε καμία περίπτωση και φιλέλληνας, ούτε fan καμίας χώρας. Το κάψιμο μίας σημαίας πρόκειται για μία καθαρά συμβολική πράξη που στόχο έχει τον προβληματισμό της κοινής γνώμης σε ότι αφορά τις προτεραιότητες στη ζωή και όχι το τράβηγμα της προσοχής και τον αποπροσανατολισμό από υγιείς διαμαρτυρίες όπως δυστυχώς συμβαίνει και τελικά χάνεται το νόημα. Σαφώς όμως κάποια σύμβολα δημιουργούνται προκειμένου να δηλώνουν οι ομάδες ανθρώπων το πού ανήκουν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να γινόμαστε ειδωλολάτρες. Οι πράξεις δείχνουν τελικά ποιος είσαι. Η γενικότερη ωστόσο τάση του φανατισμού, του εντυπωσιασμού και της αναζήτησης ταυτότητας οδηγεί τα πλήθη στην τυφλή προσήλωση σε έντονες γραμμές και όμορφα, λαμπερά χρώματα! Τα σύμβολα χωρίς να είναι ηγέτες, μας εξουσιάζουν και προπορεύονται στις ενέργειες μας. Μας οδηγούν νοερά, τυφλά και μαζικά σε πράξεις απερίσκεπτες και κακόβουλες πολλές φορές. Η τυφλή αυτή προσήλωση σε μία σημαία μπορεί να σφίγγει τα νήματα του πανιού αλλά φθείρει το ξύλο που τη στηρίζει.
Και αν κάποιος πιστεύει ότι προσβάλλουμε τον πολιτισμό καίγοντας μια σημαία τότε υποτιμά ο ίδιος τον πολιτισμό της Ελλάδας καθώς εάν πίστευε πως είναι τόσο σπουδαίος, πώς θα ήταν δυνατόν να κλωνιστεί μέσα από έναν αναπτήρα και ένα πανί? Ένα σύμβολο αντιπροσωπεύει όλες τις προσπάθειες που έγιναν ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτισμός της Ελλάδας? Το ίδιο σύμβολο αν χαθεί, θα χαθεί κι ο πολιτισμός? Και φυσικά δε θα πρέπει να επικαλούμαστε τον πολιτισμό προκειμένου να καυχηθούμε. Αυτοί που τον χτίσανε καλώς να καυχιόντουσαν. Εμείς ας καυχηθούμε όταν τον αναπτύξουμε περισσότερο χωρίς βέβαια να υποτιμάμε άλλους πολιτισμούς. Ας σημειώσω εδώ πως πολιτισμός δεν είναι το ποδόσφαιρο και οι τρανές γιορτές του έπους του ’40 με τη μορφή παρελάσεων και λοιπών καθοδηγούμενων δήθεν πατριωτικών εκδηλώσεων. Για την ιστορία του πολιτισμού, δε θα αναφερθώ εκτενώς στο γεγονός πως είμαστε γνήσιοι απόγονοι των Ελ αφού Ελλάς είναι η πέτρα και η γη των Ελ, αλλά θα το παραβλέψω καθώς φοβάμαι τις αντιδράσεις των εχθρών Ντόιτς, των πρώην δηλαδή ηγετών της γερμανικής γης, των Φιν, των Σουίτσερ, των Νέδερ και άλλων, αν και τελικά δεν ξέρω τίνος είμαι! Αλλά δε μ’ενδιαφέρει. There’s always been a path in no man’s land. Κοιτώ απλώς να βελτιώσω την κοινωνία στην οποία έτυχε να ανήκω και αυτό θα το πετύχω με τους ανθρώπους που ζούμε στην ίδια κοινωνία.

Δύσκολη συμβίωση

Μπαίνεις μέσα και ξεκινάς να ψάχνεις,
διαλέγεις μία γωνία και αρχίζεις,
αρχίζεις κουβεντούλα αλλά ο περίγυρος μουντός,
μουντός και κρύος δεν αναζητά φιλίες.
Στέκεσαι λοιπόν και δεν τους ενοχλείς,
σέβεσαι την ησυχία που απαιτούν
και το σκοτάδι που ποθούν.